КЎНГЛИМДАН ЎТГАНИ...

                                             

Зулмат борган сари тегрангни қуршаб бораётган вақт — қўлим калта, имконим танқис, ҳаётим янада қоронғу туйила бошлайди. Нима қилоламан, нима қўлимдан келади шундай пайт. Сенинг юрагингни тиним билмай емириб бораётган оғриқларнинг ўткир тишлари қани суғуриб олса менинг жон томирим. Қани. Сенга бетин озор бераётган оламнинг ўз билганидан қолмас сонияларига лаънат, коинотдан кенг кўнглингга қил сиғмай қолганда хўрсинишдан, бўйсунишдан ўзга илож тополмаётган лаҳзамга лаънат.

Кулгуларинг бекита олмаётган дардлар кўзларимга кўча бошлайди, ёшларим сел бўлса-ю оқизиб кетса дейман барини. Хира тортиб қолган қароқларимда бедорликнинг ҳорғин акси кўрина бошлайди. Сени тушунаман, сени яхши кўраман. Бу гапларни тилимга михлаб, жим тикиламан.

Лаҳза сайин эзилиб, ўзингга ўзинг азоблар буйруғини ҳукм қилишингни-ю, унинг ижросини кўриб, ожизлик ва ўзимдан нафратланиб кетаман. Сени овута олмасам, сенга далда бўлолмасам, сендай ақлли инсонга онгингдан оқилроқ фикр айтолмасам. Нима қилай?! Бу қандай дўстлик, қандай яқинлик бўлди экан?! Ўзимга сиғмай кетаяпман...

Ёнингдаман-у, дардинг ололмаяпман, дардкашинг бўлолмаяпман. Ёниб кетаяпман. Қандай чидаш мумкин бундай оғриққа, қандай ирода буни фақат сиқилишлар, қийналишлар билан ҳазм қилади. Қандай?!

                                          

Сенга нима сабаб бундайин хокисор, озорларни тез илғар, сезгир юрак берган экан-а?! Бу қўлларинг бунча тайёр барчасига силкиб кетишга ўзин. Бунча кўзларингда акс топар ғамларнинг сурати. Бунча зилдай оғир хўрсинишларинг мени босиб қолаётир. Бунча, кетай десам, оёқларимни елимлаб қўяётир ғамгин сўзларинг. Бунча, ўзингни азоблайсан, юрагингни тишлаётган итга «кет» демайсан, сени талаётган арилар гуруҳидан бекинмайсан, бунча турибсан ожиз, ҳимоясиз, мард ва қўрқитиб...

Бу шунчаки юк бўлса эди, ҳеч қандайин азоб бўлмайин. Ёрдамлашардим, кўтаришиб юборардим жим. Сенинг жимлигингга, сенинг оғир юкдан қийналаётган кичик жуссангга беэътибор қарай олардим балки. Чунки сендай ўша юкингга елка тутиб кетаётган бўлардим. Афсус, сен ўзни еб яшашни, қийналишни фақат ўзингга раво кўрасан. Ақлинг айтаётганига, кўзинг кўраётганига, тилинг айтиб, қулоқларинг эшитаётганига ҳам аҳамиятсиз қарамоқ истайсан, ахир, юрак гапираяпти, тинимсиз кўксингга тепиб, икки букиб, сенга зулмин ўтказаяпти. Бор эътиборинг ўша оғриқда. Ва фақат сенинг эътиборинг, ўзгаларнингмас. Шуниси оғир.

                                 

Биласан, бу дунёда устун бўлмаган ҳеч ким, устунлик тақдири берилмаган ҳеч кимга… Балки, йўлларимиз биз хоҳлагани сингари бирга эмасдир ҳам. Тақдир билади. Билганим эса Сен англашинг жоиз, кучинг юрагингда, қатъиятингда! Эҳ менинг жиннигина ақллигим, мени ҳар қайси он қўллаб-қувватлаб, тобора ҳувиллаб бораётган оламимга ўзимни қайтарган, ўзимни ўзимга янада кучли кўрсата олганим, энг яқиним... Бугун сен англашинг шарт, кеч бўлмасидан. СЕВДИНГМИ, СЕВГИНГНИ АЙТ! СЕНГА ОЗОР БЕРИШАЯПТИМИ, АЙТ, ЖИМ ТУРМА...шундагина менга ўхшайсан, ахир, биламан-ку, менга ҳавас қиласан. Сени яхши кўраман, қийналганингда эса ўзинг айтганингдай ёқмайсан!!! Ҳазил