MY TRUTH: MENING...

Сени яхши кўраман, сабаби ёмон кўрмоқликнинг асло иложи йўқ.

Сен ҳаётимга олиб келган қувончни ҳар нафаски ҳис этаман. Ҳис этмаслик, нетайки, имкондан хориж. Сен дўстимсан, сен укамсан, сен энг яқин сирдошимсан. Дўстликни ҳам, укаликни ҳам, яқин сирдошликни ҳам (айнан мен билан) истамасанг-да, менинг тошдай қаттиқ юрагимга, темир девор билан ўралган оламимга кириб кела олган беш инсонимнинг бирисан. Ҳозир ҳам...

Сени соғинаман, чунки соғинмасас инсон эканимни унутиб бошлайман. Сендан ғазабланаман ҳам менга ўхшаётганинг учун, аслида ўзимдан нафратланишим жоиз. Бироқ, қорамни юқтирганим учун афсусдаман. Ўтган йил шу куни дилимдагиларни изҳор этганим эсимда, эсингдами билмадим. Бугун эса икки ва бирни жамлаб, қувончлар оғушига чўмганингда тилимга кўчган сўз шу бўлди:

“Бахтимга соғ бўл, менинг дўстим, айтардимки, 100 ёшингда ҳам ёнингда бўлай деб ( ўзимни ҳам ўйлардим-да, бу худбинлик. Шу худбинлигим боис бугун бирга эмасдирмиз). Бахтиёр бўл ҳар нафас... Сенинг (кераксиз) Хуршид”